Konu Basın-Yazarlar
Sonunda olan oldu, Saddam ağır ağır eğildi ve yıkıldı gitti. Ne yakın pencerelerden beyaz mendil sallayanlar ve ne de işgalci ve istilacı askerlerle yıkıntılar üzerinde dans edenler, bence, henüz uyanmışlardı.
Neden bu hale geldiklerini irdeleyebilmeleri için işgalcilerin emrine girecekleri günleri bekliyorlardı herhalde. İşte o zaman, kurtarıcı kılığındaki koloniyalistlerin, yıllar süren üstü kapalı sahne çalışmaları sonunda kendilerine nasıl bir istikbal(!) hazırladıklarını görecekler, ancak iş de, işten çok geçmiş olacak ve meydanlarda yıkılanın sadece, Saddam’ın heykelleri değil, fakat milletin ta kendisi olduğu anlaşılacaktır.
Amerika veya koalisyon güçleri, bunca üstünlüğüne rağmen, neden Bağdat’ı, Irakı yerle bir etmiyor diye düşünenler olabilir. Ne gerek var ? Koloniyalizm o kadar da tedbirsiz değil. Biraz mesai ile, esasen gevşek olan birlik ve bütünlüğü kolayca zayıflatılmaya, içi boşaltılmaya, milli ve manevi değerlerden süratle uzaklaştırılmaya müsait, halk denen bir maşa varken, elini niye yaksın ? Bağdat’ta Saddam’ın heykeline de Amerika, böyle yaklaştı, topla, buldozerle girişeceğine, balyozu bizzat, ne yaptığını bilmeyen halkın eline verdi.
Heykel gibi, Irakı ve halkını da bir arada tutan betonun, sıvanın, anlaşılan çimentosu yetmedi.
Halbuki, Sünni ve Şii Araplar da, Türkmenler de, Kürtler de, hepsi müslüman. Demek sadece dinde ve inanışta ortaklık yeterli değil, noksan olan milli şuur, milli benlik. Her kılıktaki koloniyalizmin önünü kesecek yegane bariyer.
Türkiye *****huriyeti, bundan seksen sene evel, en elverişsiz şartlar altında kurulduğunda bile, meğer işi ne kadar sağlam tutmasını bilmiş, yan yana cemaatlerin oluşturacağı gevşek bir konfederasyon yerine, sadece ve sadece ‘ Türklük’ temelinde milli bir Devlet, çağdaş bir toplum. Ne diyelim ? Ülkemizde bu sırrı hala anlamak istemeyenlere, ‘ Bağdat ‘, son bir ders olsun.
|
Haber :
Üyeler :
Servisler :
İletişim :
Dökümantasyon :
